در برنامه ای یکی از استادان زیبا کلماتی فرمودند که به راستی برازنده ی یک استاد علوم سیاسی (که در انگلستان مهندسی شیمی خوانده است!) نبود. گر چه ایشان نمونه ای بودند از این سخن خردمندانه که : اگه می خوای چیزی یا کسی را خراب کنی، بد از آن پشتیبانی کن.

گرچه من نه خبرنگارم و نه از سیاست چندان آگاهی دارم اما شنیدن سخنان استاد آه از نهادم بلند کرد هنگامی که در پاسخ گوینده تلوزیون درباره اینکه چرا دانشگاه و دانشگاهیان تولید دانش نمی کنند گفتند : «ایران همیشه کشور عقب مانده ای بوده است چه پیش از انقلاب و چه پس از آن!» و در این میان کسی گناهکار نیست.

همچنان که درباره موضوع « وزیر کشور و دکترای افتخاری ایشان» اینچنین کارشناسی کردند که: در همه دنیا شما می توانید نمونه هایی در میان دولت مردان پیدا کنید که نادرست رفتار کرده اند.این آقا هم که ابرمرد نیستند یکی از این هفتاد میلیون نفر هستند و ممکن است اشتباه کنند مگه جرج بوش اشتباه نمیکنه..! دوم اینکه مدرک گرایی در ایران مد شده ایشون هم با هزار بدبختی می خواستند خودشون رو اثبات کنند (وزیر کشور 51 سالشونه) ..

مگر نه اینکه:

بخت و دولت به کاردانی نیست         جز به تایید آسمانی نیست (بوستان سعدی)!

این استاد با آن همه نوشته ها و پیشینه آموزشی سبب همه گرفتاریها و بدبختیها و جنگها و کشتارها را دانش و دانشمندان می دانند و گفتند :«ما هر چی می کشیم از این قشر تحصیل کرده می کشیم» و با آوردن این واژه «علمانیت»، افزودند: « اگه علما نبودند که هیروشیما ویران نمی شد»!

من شگفت زده ام که فردا چگونه گام در دانشگاه تهران می نهند و چگونه در چشمان همکاران چند ساله خود ( دکتر شفیعی کدکنی و باستانی پاریزی) می نگرند..

برآنچه میگذرد دل منه که دجله بسی                         پس از خلیفه بخواهد گذشت در بغداد

گرت ز دست برآید چو نخل باش کریم                        ورت ز دست نیاید چو سرو باش آزاد